காய்ந்த சருகாய்
உதிர்ந்து கிடக்கின்றன
உன் ஞாபகங்கள்.
மிச்சமிருக்கும் இலைகளுக்கு
என்னையும் அறியாமல்
உயிரூட்டிக் கொண்டிருக்கின்றன
என் நிழல்கள்.
பொலிவிழந்து பட்டுப் போய்
உனக்காக காத்துக் கிடக்கும்
என் மரத்திற்கு
சிதையூட்டும் முன்
. . . .
விண்ணைத் தாண்டி வருவாயா?
// என் மரத்திற்கு
ReplyDeleteசிதையூட்டும் முன்
விண்ணைத் தாண்டி வருவாயா? //
வசியப்படுத்தும் வரிகள்
-:), mm, good
ReplyDeleteஅருமை
ReplyDelete@ கா.பழனியப்பன்!
ReplyDeleteநன்றி பழனி:-)
@ வெற்றி-[க்]-கதிரவன்!
ReplyDeleteவருகைக்கும்,கருத்துக்கும் மிக்க நன்றிங்க!
@ தியாவின் பேனா!
ReplyDeleteவருகைக்கும்,கருத்துக்கும் மிக்க நன்றிங்க!
Good one!
ReplyDelete@ Priya!
ReplyDeleteThanks Priya!
கவிதை நன்று
ReplyDelete